beslenme çantam

karanliktakanadim

Karanlıkta Kanadım

Yazan : BKILIÇ  /  Aniden ayrılığın kar maskeli savaşçılarını gördüm..

   
Hayatın kazan dairesine inmeden önce, daha yukarıdayken, otogarda son çaylarımızı söyledik garsona. Bitince kalkacağımızı bile bile yudumladım çayı, yudumlamak zorundaydım. Artık vakit gelmek üzereydi. Çok sevdiğim çay acı acı baktı bana, bu defa tat veremeyeceğim diye. Ve bitti. Sahte gülümsemelerle kalktım, hesabı ödedim, dışarı çıktık. İnsanlar sadece görüntü; binalar, ağaçlar ve diğer bütün her şey bana hüzünle bakan canlılardı. Otobüsün yanına gittik, valizleri teslim ettik, sarıldım yareme.. Muavinin yolcu kalmasın sözünü duydum. Kara bulutlar da duydu taa uzaktan, saldırı pozisyonu alıp beklediler bana, acımasız ifadelerle bakarak. Yaktım sigaramı, ateşi cesaretimin parıltısı olsun, gözlerimin ışığıyla parlasın. Bindi otobüse yarem. Ve film başladı…
   Otobüsün hareketiyle aramızdaki mesafe artmaya başlayınca kara bulutlar girdap oluşturdular üstümde, hapsettiler yukarıdan. Zaman su oldu artık, rüzgarla arkadaş. Yürüdüm otobüse bakarak. Etraf karardı, insanlar kayboldu, mekanlar yıkılmaya yüz tuttu; ağaçlar, taşlar, banklar korkuyla izlemeye başladı savaşı. Aniden ayrılığın kar maskeli savaşçılarını gördüm, ben otobüse bakarken onlar da kendilerini gördüğümü bile bile pusuya yatmış kamuflajda, bakarlar bana. Sigaranın da zamanı doldu, yalnız kalacağım ya, korkusuzca son nefesi çekip attım yere. Gözümü kısıp, otobüsün otogardan çıkmasıyla ayrılık muhafızlarından bana sıkılan ilk kurşuna baktım. Hızla geldi, tereddüt etmeden gerdiğim göğsüme girdi, kalbimin içinde hedeflediği yere gelince durdu. Savaşın ilk hamlesini yapmanın gururuyla sinsi sinsi bakıyordu bana içeriden. Ve savaş başladı! Karanlıkta kanadım, karanlığa sınır çizdi kanım; Karanlıkta kırıldı kanadım, ayrılığa izin verdi muhafızım, yıkıldı şahım. Başımı eğip baktım, karanlığı fethederek ilerledi yerde kanım. Biliyordu o fetih bana can vermeyecek. Liderlerine özenen bir sürü kurşun peş peşe deldi göğsümü, sırtımı… Yenik düşen ordunun tek askeriyim, biliyorum bu savaşı kaybedeceğim, kural bu, çarklara kimse müdahale edemez, çeviren görevli bile, etmemesi gerek çünkü, dönecek o çark, yıkılacağım. Çöktüm dizlerimin üstüne, gücüm kalmadı. Canım yandı, bağırdım, düşmanın gürültüsünde kayboldu çığlığım. Yarem dönene kadar ölmeyeceğim, gülmeyeceğim,sevgili dönünce kaybettiğimin fazlasını verecek Rabb’ime dua edeceğim,ölmeyip beklemeyi nasip ettiği için şükredeceğim…
O dönene kadar karanlıkta gördüğüm tek şeye bakacağım: Kanıma… Tek şeye hasret kalacağım: Canıma…
 

 
Bu web sitesi ücretsiz olarak Bedava-Sitem.com ile oluşturulmuştur. Siz de kendi web sitenizi kurmak ister misiniz?
Ücretsiz kaydol